Το "ΧΡΥΣΟ" Ζευγάρι του Στίβου - Άγγελος Παυλακάκης και Κατερίνα Κόφφα

Η Κατερίνα Κόφφα γεννήθηκε στις 10/04/1969 στην Καρδίτσα. Ανήκει στον Πανιώνιο. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας έφτασε μέχρι και τα ημιτελικά των 200μ. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου του '97 έκανε την έκπληξη κατακτώντας την πρώτη θέση στα 200μ. και σημειώνοντας ταυτόχρονα πανελλήνιο ρεκόρ με χρόνο 22.76. Επίσης είναι κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ των 200μ. στον ανοικτό στίβο με 22.67. Με την ομάδα 4Χ100μ το '94 κατέκτησε την πρώτη θέση τόσο στο Μπρούνο Τζάουλι όσο και στους Βαλκανικούς, όπου ήρθε επίσης πρώτη στα 100μ. Στους Βαλκανικούς Κλειστού '95 πρώτευσε στα 60μ. και στα 200μ., ενώ και το '96 ήρθε πρώτη στα 200μ. Στο Μπρούνο Τζάουλι του '93 και '94 κατέκτησε τη δεύτερη θέση στα 100 και στα 200μ. Στο μίτινγκ της Αθήνας  το 1998 κατέριψε και πάλι το πανελλήνιο ρεκόρ, κάνοντας ταυτόχρονα τον καλύτερο χρόνο στο κόσμο με χρόνο 22.71. Τελευταία της επιτυχία το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Κλειστού στίβου στην Βαλένθια.
   

Ο Αγγελος Παυλακάκης γεννήθηκε στις 1976 στην Ξάνθη. Ανήκει στον ΟΦΚΑ Ξάνθης και προπονείται με τον Δημήτρη Ευαγγελόπουλο. Κατέκτησε την πρώτη θέση τόσο στα100μ όσο και στα 200μ το '95 στους Βαλκανικούς Αγώνες Ε/Ν . Την ίδια χρονιά ήταν δεύτερος στους Πανευρωπαϊκούς Ε/Ν στα 100μ. Το 1996 στην κατηγορία των ανδρών πήρε και πάλι την πρωτιά στους Βαλκανικούς Αγώνες όπως και το '97 στους Μεσογειακούς Αγώνες. Στο Παγκόσμιο της Αθήνας που πέτυχε πανελλήνιο ρεκόρ με χρόνο 10.11, ήταν ο μοναδικός λευκός που πήρε μέρος στα ημιτελικά των 100μ. Το 1998 αναδείχθηκε Πρωταθλητής Ευρώπης στον κλειστό στίβο στα 60μ. με χρόνο 6.55, στην Βαλένθια.






 

Χρήστος Παπανικολάου - Ο πρώτος Έλληνας που κατέρριψε παγκόσμιο ρεκόρ στο στίβο

Ο Χρήστος Παπανικολάου (γενν. στις 25 Νοεμβρίου 1941 στα Τρίκαλα) είναι παλαίμαχος αθλητής του επί κοντώ, 4ος Ολυμπιονίκης στους Αγώνες του Μεξικού το 1968. Μετά την αθλητική του καριέρα απασχολήθηκε ως προπονητής και συγγραφέας.

Ξεκίνησε από τον Γ.Σ. Τρικάλων ενώ αργότερα εντάχθηκε στον Παναθηναϊκό. Κυριάρχησε στο άθλημά του για πολλά χρόνια όχι μόνο στην Ελλάδα όπου ήταν 13 φορές Πανελληνιονίκης με τον Παναθηναϊκό (από το 1961 έως το 1977 με κάποια διαλείμματα), αλλά και στο εξωτερικό, με οκτώ Βαλκανικούς τίτλους, δυο χρυσά σε Μεσογειακούς Αγώνες το 1967 και το 1971 και αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1966. Το 1967 στέφθηκε επίσης πρωταθλητής Ελλάδας στο δέκαθλο, ενώ ανακηρύχτηκε αθλητής της χρονιάς το 1965, 1966, 1967, 1968, 1970.

 

Το 1968 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού έχασε το χάλκινο μετάλλιο για 5 εκατοστά από τον ανατολικογερμανό Νόρντβιγκ που ξεπέρασε το 5.40, αλλά απέδειξε την παγκόσμια κλάση του δυο χρόνια αργότερα, όταν κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στο επί κοντώ με 5.49 μ. στις 24 Οκτωβρίου1970. Πρόκειται για το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ Έλληνα αθλητή του στίβου. Σύμφωνα με τα αρχεία της Στάζι, το 1968 ο 3ος Νόρντβιγκ και ο 2ος Σιπρόφσκι (Δ. Γερμανία), είχαν κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών και αναμένεται να δοθεί στον Έλληνα Ολυμπιονίκη το ασημένιο μετάλλιο.

Χρήστος Ιακώβου: Ο προπονητής των πρωταθλητών

Ολυμπιακοί Αγώνες Μόναχο 1972

Ο Χρήστος Ιακώβου είναι Έλληνας Ολυμπιονίκης της άρσης βαρών, πρώην Ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής Ομάδας Άρσης Βαρών της Ελλάδας και νυν επιχειρηματίας. 

Γεννήθηκε στις 12 Απριλίου του 1948 στην Κωνσταντινούπολη. Αναδείχθηκε καλύτερος αθλητής της χρονιάς το 1971, το 1972 και το 1975. Έχει ένα γιο, τον Αλέξανδρο.

Υπήρξε μεγάλο όνομα του ελληνικού αθλητισμού τη δεκαετία του '70, όταν και διακρίθηκε σε πάμπολλες διοργανώσεις. Λίγο νωρίτερα, το 1967 και 1968, είχε καταρρίψει τα παγκόσμια ρεκόρ εφήβων στην κίνηση του ντεβελοπέ, στην οποία ξεχώριζε.

Κέρδισε χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1971, ασημένιο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1972, υπήρξε πέντε φορές μεσογειονίκης, βαλκανιονίκης και δεύτερος στο διηπειρωτικό κύπελλο το 1975 με την ομάδα της Μικτής Ευρώπης. Συμμετείχε σε τρεις Ολυμπιάδες, το 1968 στο Μεξικό, το 1972 στο Μόναχο όπου κατέκτησε την 5η θέση στην κατηγορία του (82,5 κιλά), και το 1976 στο Μόντρεαλ. Ένα λάθος του το 1972 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου -δεν άκουσε τον προπονητή του- του στοίχισε το χάλκινο μετάλλιο. Ο Χρήστος Ιακώβου αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας με τον Παναθηναϊκό το 1965, 1966, 1968, 1969, 1970, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977 και 1978.

Ωστόσο, ως προπονητής της εθνικής ομάδας άρσης βαρών έγραψε τις πιο πλούσιες σελίδες δόξας του αθλήματος. Από τα 68 μετάλλια που είχε κατακτήσει μέχρι το 2004 η Ελλάδα σε παγκόσμια πρωταθλήματα ανδρών, τα 66 ήρθαν υπό τις οδηγίες του «αρχιστράτηγου» και τα υπόλοιπα δύο κέρδισε ο ίδιος ως αθλητής. Επί των ημερών του η ελληνική εθνική ομάδα πήρε την πρώτη θέση στη βαθμολογία των παγκοσμίων πρωταθλημάτων δύο φορές, το 1998 και το 1999 ενώ η Ελλάδα αναδείχθηκε πρώτη στα μετάλλια της άρσης βαρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα.

Δύο μεγάλοι Έλληνες αθλητές της ενόργανης που έγραψαν ιστορία

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ: 12/11/1976
ΤΟΠΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ: Θεσσαλονίκη
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: Αξιωματικός Πολεμικής Αεροπορίας
ΣΩΜΑΤΕΙΟ: Σπάρτακος Θεσσαλονίκης
ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ: 2000 (2ος), 2004 (1ος)
ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΜΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ: Τρίτος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1998, τρίτος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1999, πρώτος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2000 και 2004, δεύτερος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2002, πρώτος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2003, μεσογειονίκης.

Ήταν ο σπουδαιότερος αγώνας της καριέρας του και το ήξερε. Όμως, ο Δημοσθένης Ταμπάκος δεν διέψευσε κανέναν! Ούτε τους 13.000 φιλάθλους που πήγαν στο κλειστό γυμναστήριο του Ολυμπιακού Σταδίου, ούτε όσους πίστευαν σε αυτόν εδώ και πολλά χρόνια. Στον τελικό των κρίκων στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας έκανε, κατά γενική ομολογία, το καλύτερο πρόγραμμα και πήρε το χρυσό μετάλλιο με 9.862 βαθμούς. Το δεύτερο Ολυμπιακό στην καριέρα του καθώς είχε προηγηθεί το αργυρό μετάλλιο του Σίδνεϊ, όπου με 9.762 βαθμούς έχασε μόνο από τον εκπληκτικό Ούγγρο Τσολάνι. Μια καριέρα που ξεκίνησε το 1984 από το Σπάρτακο Θεσσαλονίκης έφτασε με τον καλύτερο τρόπο στην κορύφωσή της. Τρεις ασκήσεις φέρουν το όνομα του γυμναστή μας καθώς ήταν ο πρώτος στον κόσμο που τις εκτέλεσε.



 

 Ο Ιωάννης Μελισσανίδης γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου του 1977 στη Γερμανία, έχει ύψος 1.69μ και ζυγίζει 40 κιλά. Είναι φοιτητής στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1986 ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την ενόργανη και αναδείχθηκε σε προσωπικότητα παγκοσμίου επιπέδου στο χώρου του αθλητισμού με τις μαγικές στιγμές που προσέφερε στην Ολυμπιάδα της Ατλάντα. Ο έλληνας πρωταθλητής κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στις ασκήσεις εδάφους, όπου σημείωσε νέο ατομικό ρεκόρ με 9.850 βαθμούς, αφήνοντας δεύτερο τον κινέζο Λι Ξιαοσουάνγκ και στην τρίτη θέση τον ρώσο Αλεξέϊ Νέμοφ. Στη γενική κατάταξη στο σύνθετο ατομικό ήταν στην 52η θέση μεταξύ 111 αθλητών. Η απονομή του χρυσού μεταλλίου έγινε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο, που αποτελεί την ανώτατη τιμητική διάκριση σε Ελληνα πολίτη.

Τον Απρίλιο του 1998 πήρε την πρώτη θέση στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο άλμα και την δεύτερη θέση στο έδαφος και τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς στο διεθνές μίτιγκ της Φινλανδίας είχε την πρωτιά στο έδαφος και στο άλμα. Το 1999 στο Παγκόσμιο ενόργανης που διεξήχθη στην Κίνα κατέλαβε την τέταρτη θέση στο έδαφος. Το 1993 πήρε την πρώτη θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Εφήβων στο έδαφος, ενώ την τρίτη θέση κατέκτησε στους Μεσογειακούς Αγώνες στο άλμα. Το 1994 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Νέων στην Πράγα, το οποίο χάρισε στην οικογένεια του τούρκου συναθλητή του, Καμπάς Μουράτ που είχε σκοτωθεί σε τροχαίο. Γι' αυτή την σημαντική πράξη τιμήθηκε με το βραβείο "Ιπεκτσί", την ανώτατη τιμητική διάκριση της γειτονικής χώρας. Ανάλογη ανταπόκριση υπήρξε και από την ελληνική πλευρά, καθώς τιμήθηκε από τον υπουργό Βόρειας Ελλάδας και από τον ΠΣΑΤ. Την ίδια χρονιά αναδείχθηκε δεύτερος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στο έδαφος.

Η διεθνής εμποδίστρια Δομνίτσα Λανίτου - Καβουνίδου

Η πρώτη Ελληνίδα που έλαβε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες στίβου

Η Δομνίτσα Λανίτου - Καβουνίδου (6 Απριλίου 1914 - 20 Ιουνίου 2011) ήταν Κύπρια αθλήτρια του στίβου, η οποία το 1936 έγινε η πρώτη Ελληνίδα που έλαβε μέρος στο στίβο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν γνωστή ως Δομνίτσα. Για την προσφορά της στον αθλητισμό τιμήθηκε από τον ΣΕΓΑΣ, την Διεθνή Ολυμπιακή Ακαδημία και από φορείς στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Γεννήθηκε στην Λεμεσό και ήταν κόρη του Κύπριου Νικολάου Λανίτη και της Σαπφούς Κολακίδη. Από πολύ νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Σε ηλικία 14 ετών νίκησε στο αγώνισμα των 60 μ., όπως επίσης και στο μήκος και το ύψος κατά τους Παγκύπριους Αγώνες. To 1931 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και γράφτηκε στο Κολλέγιο Θηλέων στο Ελληνικό. Μετά το κολλέγιο φοίτησε στην Πάντειο Πολιτικές Επιστήμες και ολοκλήρωσε τις σπουδές της το 1939. Το 1941 παντρεύτηκε τον Κώστα Καβουνίδη και απέκτησε έναν γιο, τον Σπύρο.

Επί πολλά έτη ήταν πρωταθλήτρια Ελλάδας στα 60μ., 100μ., 80μ. με εμπόδια, στο μήκος και στο ύψος με φορά και άνευ φοράς, κατέχοντας μάλιστα 7 πανελλήνια ρεκόρ, τα οποία επανειλημμένα βελτίωσε με νέα -κάθε φορά- πανελλήνια ρεκόρ. Τα τελευταία της ρεκόρ καταρρίφθηκαν τη δεκαετία του ΄60. Έκανε αίσθηση στους φιλάθλους της εποχής το γεγονός ότι αγωνιζόταν με κοντό παντελονάκι.

Ο ΣΕΓΑΣ δεν είχε επισημοποιήσει την συμμετοχή για αθλήτρια στο Βερολίνο το 1936 και είχε γράψει ότι "ίσως" έστελνε κάποια, παρότι η Δομνίτσα είχε διεθνείς επιτυχίες. Τελικά, η Λανίτου εκπροσώπησε τα ελληνικά χρώματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της χρονιάς αυτής και έγινε η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που πήρε μέρος στο στίβο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αγωνίστηκε στα 80 μ. με εμπόδια και κατάφερε να φθάσει ως τον ημιτελικό (προκρίθηκε στον ημιτελικό με χρόνο 12.6 και ήταν 6η στον ημιτελικό). Στο Βερολίνο αγωνίστηκε επίσης στα 100 μ.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου είχε υπηρετήσει ως εθελόντρια νοσοκόμα, η Λανίτου έλαβε μέρος ξανά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948, καταλαμβάνοντας την 5η θέση στον πρώτο γύρο. Και σε αυτούς τους αγώνες ήταν η μοναδική Ελληνίδα αθλήτρια που είχε λάβει μέρος.Το 1950 η καριέρα της τερματίστηκε και αγωνίστηκε για τελευταία φορά στα 200 μ.

Τα επόμενα χρόνια η Λανίτου ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία. Ήταν μέλος του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και του Συλλόγου Ελληνίδων Επιστημόνων, υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδας και μέλος της Εταιρείας Αυτοδιάθεσης Κύπρου. Επίσης, κατήλθε στον πολιτικό στίβο, θέτοντας υποψηφιότητα με το Κόμμα των Φιλελευθέρων για μία έδρα στην Α΄ Αθηνών το 1958. Απεβίωσε σε ηλικία 97 ετών, το 2011. Για τη Δομνίτσα έγραψαν πολλοί διανοούμενοι της εποχής, όπως: ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Καββαδίας, ο Α. Κύρου, η Μυρτιώτισσα, ο Π.Παλαιολόγος κ.ά.

Ο ολυμπιονίκης του 1906 Περικλής Κακούσης

Περικλής Κακούσης

O Περικλής Κακούσης (γεν. 1879-;) ήταν Έλληνας αρσιβαρίστας, ο οποίος πήρε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1904 στο Σεντ Λούις. Έλαβε μέρος και στους Β΄ Διεθνείς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1906 στην Αθήνα.

Ο Κακούσης γεννήθηκε το 1879 και καταγόταν από την Αίγινα. Ήταν βραχύσωμος και γεροδεμένος και ασχολήθηκε με την άρση βαρών, επειδή από μικρός λόγω φτώχειας υποχρεώθηκε να ασχοληθεί με χειρωνακτικές εργασίες. Δεν είχε καλή τεχνική αλλά είχε τεράτιες δυνατότητές. Ήταν αθλητής του Πανελληνίου και το 1904 αποφάσισε να λάβει μέρος στην Ολυμπιάδα καλύπτοντας εν μέρει ο ίδιος τα έξοδα, διότι σκόπευε να παραμείνει μόνιμα εκεί. Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα της άρσης βαρών με δύο χέρια, σηκώνοντας 111,67 κιλά (246 λίβρες), 27 περισσότερα από το δεύτερο αθλητή. Οι 246 λίβρες αποτελούσαν παγκόσμιο ρεκόρ (4 ουγγιές πάνω από το προηγούμενο). Μετά τη νίκη του παρέμεινε μόνιμα στις ΗΠΑ ως μετανάστης και ασχολήθηκε με την επαγγελματική πάλη και άλλες εργασίες.

Το 1906 ήρθε στους μεσοολυμπιακούς και πήρε την έκτη θέση, στο ίδιο αγώνισμα με 121,50 κ. έλαβε μέρος και στην ελληνική δισκοβολία, αλλά δεν προκρίθηκε στον τελικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν θέλησε να εγγραφεί ποτέ σε αμερικανινκό σύλλογο, αν και είχε προτάσεις. Δήλωνε πάντα αθλητής του Πανελληνίου Γ.Σ. Προς τιμήν του και προς τιμήν του Τόφαλου, η Ελληνική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών διοργανώνει το διεθνές τουρνουά "Τόφαλος-Κακούσης".

Στην Ολυμπιάδα του 1904 μετείχε και στην εθνική ομάδα της διελκυστίνδας, που ουσιαστικά ήταν η ομάδα του Πανελλήνιου, που κατέλαβε την 5η θέση.

Οι θρύλοι της ελληνορωμαϊκής Κώστας Θάνος και Δημήτρης Αβράμης...

Κώστας Θάνος

4^ος Ολυμπιονίκης στην Ελληνορωμαϊκή Πάλη, Σίδνεϊ 2000

ΗΜΕΡ. ΓΕΝΝΗΣΗΣ: 01/01/1973
ΤΟΠΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ: Καρδίτσα
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: Ανθυποπυραγός Π.Σ.
ΣΩΜΑΤΕΙΟ: Ηρακλής Περιστερίου
ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ: 2000 (4^ος)
ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΜΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ: Ένα χάλκινο (1997) μετάλλιο σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Δύο μετάλλια σε μεσογειακούς αγώνες (1997: 3ος, 2001: 2ος ), τρίτος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων (1993).

Ξεκίνησε την πάλη το 1987, σε ηλικία 14 ετών, με προπονητή τον Αριστείδη Γελαδάρη, στο Γυμναστικό Αθλητικό Σύλλογο «Πλαστήρας Καρδίτσας». Την ίδια χρονιά ήρθε η πρώτη του επιτυχία σε αγώνες  παμπαίδων στην Καστοριά με την κατάκτηση της τρίτης θέσης. Η αρχή είχε γίνει και πολύ γρήγορα ο παλαιστής δημιούργησε μια σπουδαία καριέρα. Από το 1996 έως και το 2004 ήταν αήττητος στα πανελλήνια πρωταθλήματα στην κατηγορία του.

Έχει φοιτήσει στο ΤΕΦΑΑ και λατρεύει το διάβασμα και την προσφορά στον εθελοντισμό. Ωστόσο, βασική του ανάγκη είναι η επικοινωνία με τους ανθρώπους και η τάση για απόκτηση όσον το δυνατόν μεγαλύτερης γνώσης σε διάφορα θέματα.

Το 2000 στο Σίδνεϊ έμεινε εκτός βάθρου των νικητών, αφού αγωνίστηκε στον κρισιμότερό του αγώνα με σπασμένα πλευρά.
Αθλητής ιδιαίτερα ταλαντούχος και αυθόρμητος. Μεγαλύτερη επιτυχία του, εκτός αγωνιστικών χώρων, θεωρεί τη δημιουργία του Συλλόγου Ελλήνων Πρωταθλητών Πάλης, χάρη στη δράση και τα διαβήματα του οποίου θεσμοθετήθηκε με νόμο η ίση μεταχείριση και πριμοδότηση των αθλητών των ολυμπιακών αθλημάτων καθώς και των προπονητών τους.

Έχει ένα γιο, το Γιώργο-Φοίβο.
Διατελεί πρόεδρος της Ε.Ο.Φ.Π. απο τα τέλη του καλοκαιριού του 2010.

Δημήτρης Αβράμης

5^ος Ολυμπιονίκης στην Ελληνορωμαϊκή Πάλη, Αθήνα 2004

ΗΜΕΡ. ΓΕΝΝΗΣΗΣ: 01/01/1975
ΤΟΠΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ: Αγριελιά Τρικάλων
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: Αξιωματικός Π.Α.
ΣΩΜΑΤΕΙΟ: Πανελλήνιος Γ.Σ.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ: 2000 (12^ος), 2004 (5^ος)
ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΜΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ: Ένα ασημένιο μετάλλιο (2004) και ένα χάλκινο (1999) σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, χάλκινο μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα (1999), μεσογειονίκης (1997: 2^ος).

Προέρχεται από μια περιοχή της Ελλάδος, τα Τρίκαλα, όπου η πάλη ανθεί και η παράδοση σε επιτυχίες αντέχει χρόνια τώρα. Φυσικό επακόλουθο να ξεκινήσει και ο ίδιος την καριέρα του σε νεαρή ηλικία, περίπου στα 12 του χρόνια. Ήταν μια αναγκαστική ίσως επιλογή, λόγω παράδοσης, αλλά φυσικά δε μετάνιωσε ποτέ του. Άλλωστε, πολύ γρήγορα, στα 18 του χρόνια γεύτηκε τη χαρά της κατάκτησης ενός ασημένιου μεταλλίου σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων στη κατηγορία 74 κιλών. Ήταν η αρχή μιας θαυμάσιας καριέρας και κατά συνέπεια η δικαίωση της περιοχής του που τροφοδοτεί συνεχώς το άθλημα με νέα ταλέντα.

Αθλητής με θαυμάσιες ικανότητες, παλαιστής που ξέρει να συγκινεί στους αγώνες του το κοινό. Μεγάλη του αγάπη είναι το ποδόσφαιρο και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες ασχολείται συστηματικά με τη «στρογγυλή θεά» καθώς προπονείται σε ομάδα της γενέτειρας του, τη Δήμητρα Τρικάλων.

Αβράμης - Θάνος

Αθήνα 1896 - Οι Πρώτοι Σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες

Ολυμπιακοί Αγώνες

Ο πρώτος καταγεγραμμένος εορτασμός των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαιότητα ήταν στην Ολυμπία, το 776 π.Χ. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτή δεν ήταν και η πρώτη φορά που γίνονταν οι Αγώνες. Τότε οι Αγώνες ήταν μόνο τοπικοί και διεξαγόταν μόνο ένα αγώνισμα, η κούρσα του σταδίου.
Από το 776 π.Χ. και μετά οι Αγώνες, σιγά-σιγά, έγιναν πιο σημαντικοί σε ολόκληρη την αρχαία Ελλάδα φτάνοντας στο απόγειο τους κατά τον πέμπτο και έκτο αιώνα π.Χ. Οι Ολυμπιακοί είχαν επίσης θρησκευτική σημασία αφού γίνονταν προς τιμή του θεού Δία, του οποίου το τεράστιο άγαλμα στεκόταν στην Ολυμπία. Ο αριθμός των αγωνισμάτων έγινε είκοσι και ο εορτασμός γινόταν στην διάρκεια μερικών ημερών. Οι νικητές των αγώνων θαυμάζονταν και γίνονταν αθάνατοι μέσα από ποιήματα και αγάλματα. Το έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνι από κλαδιά ελιάς.
Οι Αγώνες σιγά σιγά έχασαν την σημασία τους όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Ελλάδα και όταν ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι Ολυμπιακοί θεωρούνταν πια σαν μία παγανιστική γιορτή, και το 393 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος απαγόρευσε την διεξαγωγή τους. Με αυτό τον τρόπο τελείωσε μια περίοδος χιλίων χρόνων κατά την οποία οι Ολυμπιακοί διεξάγονταν συνέχεια κάθε τέσσερα χρόνια.

Αναβίωση των Αγώνων

Είναι γνωστό ότι κατά τον 17ο αιώνα γινόταν κάποια γιορτή η οποία έφερε το όνομα "Ολυμπιακοί αγώνες" στην Αγγλία. Παρόμοιες εκδηλώσεις ακολούθησαν στους επόμενους αιώνες στην Γαλλία και Ελλάδα οι οποίες όμως ήταν μικρής έκτασης και σίγουρα όχι διεθνείς. Το ενδιαφέρον για τους Ολυμπιακούς μεγάλωσε όταν ανακαλύφθηκαν τα ερείπια της αρχαίας Ολυμπίας από Γερμανούς αρχαιολόγους στα μέσα του 19ου αιώνα.

Ο Εδεσσαίος λόγιος Μηνάς Μηνωίδης, που τότε δίδασκε την αρχαία ελληνική γλώσσα σε πανεπιστήμιο του Παρισίου, μετέφρασε και δημοσίευσε στη γαλλική το "Γυμναστικό" του Φιλόστρατου (1858), και τη συνόδευσε με κείμενό του, περί της ανάγκης αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων.
Λίγο αργότερα, ο βαρώνος Πιέρ ντε Κουμπερτέν, ο οποίος ήταν Γενικός Γραμματέας των γαλλικών αθλητικών σωματείων, προσπαθούσε να δικαιολογήσει την ήττα των Γάλλων στον Γαλλοπρωσικό πόλεμο (1870-1871). Πίστευε ότι ο λόγος της ήττας ήταν επειδή οι Γάλλοι δεν είχαν αρκετή φυσική διαπαιδαγώγηση και ήθελε να την βελτιώσει. Ο Κουμπερτέν ήθελε επίσης να ενώσει της εθνότητες και να φέρει μαζί την νεολαία με τον αθλητισμό παρά να γίνονται πόλεμοι. Πίστευε ότι η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων θα πετύχαινε και τους δύο πιο πάνω σκοπούς του.

Σε ένα συνέδριο στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι που έγινε από τις 16 μέχρι τις 23 Ιουνίου, το 1894 παρουσίασε τις ιδεές του σε ένα διεθνές ακροατήριο. Την τελευταία μέρα του συνεδρίου αποφασίστηκε να διεξαχθούν οι πρώτοι μοντέρνοι Ολυμπιακοί αγώνες το 1896 στην Αθήνα, την πόλη και την χώρα που τους γέννησε. Έτσι γεννήθηκε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) για να διοργανώσει τους Αγώνες με πρώτο πρόεδρο τον Έλληνα Δημήτριο Βικέλα, γενικό γραμματέα τον βαρώνο Πιέρ ντε Κουμπερντέν και μέλη προσωπικότητες από διάφορα κράτη.

Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Αν και οι αθλητές που πήραν μέρος δεν ξεπερνούσαν τους 250, ήταν η μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση που έγινε ποτέ. Οι Έλληνες αξιωματούχοι και το κοινό ήταν ενθουσιασμένοι και ζήτησαν να έχουν το μονοπώλιο των αγώνων. Η ΔΟΕ όμως αποφάσισε διαφορετικά και οι δεύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το 1900 στο Παρίσι (Γαλλία).

Ακολουθεί σπάνιο φωτογραφικό υλικό από αυτήν τη μεγάλη "γιορτή".

Ο ανδριάντας του Γεώργιου Αβέρωφ στην είσοδο του Σταδίου

Προετοιμασία για τον τελικό του δρόμου των 100μ.

Ο Μιλτιάδης Γούσκος στο αγώνισμα της σφαιροβολίας

Ο αθλητής Χέρμαν Βάϊνγκερτνερ στους κρίκους

Αγώνες ξιφασκίας στο Ζάππειο

Εκκίνηση ποδηλατοδρόμων στο δωδεκάωρο αγώνα

 

Διπλός αγώνας αντισφαίρισης

Ο Ούγγρος κολυμβητής Άλφρεντ Χάγιος-Γκούτμαν

Η βράβευση του ολυμπιονίκη του μαραθωνίου Σπύρου Λούη

Η τελετή της απονομής των μεταλλίων και των διπλωμάτων στους ολυμπιονίκες του 1896